Tot uitbreiding van de KERK

Ruim negen jaar geleden schreef ik de column ‘De boodschap van vertrek!’. Ons bestuurslid had de boodschap gekregen dat zij uitbehandeld was. Zij vertelde hoe het loslaten van haar geliefden, haar man en drie zoons zoveel moeite koste. Aan de andere kant trok de Liefde van God in Christus haar. Verlangde zij om altijd bij Hem te zijn.

Nu ligt haar man in het hospice en nadert het einde van zijn leven. Vorig jaar leek het of hij uitgeput was, een burn-out had. Het zou zo te begrijpen zijn na alles wat hij had meegemaakt. Hun (enige) dochtertje hadden zij eerder kort na haar geboorte  begraven. Hertrouwd na het overlijden van zijn vrouw, ons bestuurslid, met haar enige, jongere zus. Twee jaar later werd ook zij getroffen door kanker. Op het moment dat hij zo uitgeput was kwam zij naar huis om te sterven.

De aanhoudende zware hoofdpijn bracht hem in het ziekenhuis. Na onderzoek luidde de diagnose: je hebt een snel groeiende, agressieve hersentumor. Direct was ingrijpen door een operatie noodzakelijk. De behandelingen zijn daarna gestart. Tijdens de periode van bestralingen stond hij aan het graf van zijn tweede vrouw. Verloren de jongens een tweede ‘moeder’, hun geliefde tante. Zij getuigde in haar lijdensweg van haar zien op Jezus. Haar leven was zoals Barmhartig in Christinnereis.

Het was hem bekend dat de tumor niet volledig verwijderd kon worden. Toch (b)leken de behandelingen effectief in het terugdringen daarvan. Het meedoen aan een trial, uitgeloot voor een nieuw medicijn, moest echter worden beëindigd. Onze vriend bleek ook uitbehandeld.

Wat zullen we zeggen nu hij in het hospice ligt en zijn einde nadert? Toen we hem daar spraken was hij goedsmoeds. Had hij zicht op Zijn Koning, het verlangen om God groot te maken. Verwonderde hij zich over hét wonder dat God naar hem in genade had omgezien. Wel moet ook hij zijn drie zoons achter-, loslaten. Ondertussen negen jaar ouder na het overlijden van hun moeder. Hebben zij zoveel (over)lijden meegemaakt. Eén getrouwd, de tweede staat op trouwen en de jongste telt 13 jaren. Wie zal hen in hun verdriet (kunnen) troosten?

Van Christinne – uit Bunyan Christinnereis – staat dat bij haar vertrek de kinderen weenden. Terwijl de heer Grootmoedig en de heer Dapper ‘speelde van vreugde op de welklinkende cimbaal en de harp’. Zo hebben wij het ook bij het ‘vertrek’ van ons bestuurslid, vriendin gezien. Reden(en) tot veel droefheid en vreugde tegelijk. Zij ging in de vreugde haars HEEREN. In klederen rijk gestikt tot hare Koning. Met Christinne hoorde wij haar uitroep: Ik kom, Heere, om bij U te zijn en U te loven.

Zij ging, in tegenstelling tot Christinne die Christen volgde, haar man voor.  Haar man staat nu aan de oever van de doodsrivier. Hij heeft getuigd van de Hoop in Christus. En ziet nu naar wij geloven de Poort van de Stad. Ook hij zag op tegen het loslaten van zijn zoons. En aan de andere kant getrokken om met zijn vrouwen God zonder zonde voor eeuwig groot te maken. Wie zal hun zoons kunnen troosten in het nastaren van hun ouders?

In navolging van Christinne hebben zij, de ouders, hun zoons hun zegen gegeven. Van Christinne staat dat zij met blijdschap zag het merkteken dat op hun voorhoofden gedrukt stond. En was zij verblijd dat zij hun klederen zo wit gehouden hadden. Christinne vroeg hen zich gereed te houden voor het moment waarop zij tot haar HEERE ging. Zo zien we ook deze jongens staan, eerst rond hun moeder, toen hun tante en nu hun vader. Om hem, hen na te staren en verweesd achter te blijven.

Bunyan sluit de Christinnereis af met wat hij zag over de kinderen van Christen en Christinne. Hij zag dat de kinderen in leven waren. En dat zij dat nog gedurende enige tijd zouden blijven. Met welke reden? Tot uitbreiding van de KERK in de plaats waar zij waren.

Het is ons uitzien dat de Heere hun zoons, tot hen en onze Troost, ‘tot uitbreiding van de KERK in de plaats waar zij zijn’ wil gebruiken. Gode aanbevolen!

Henk-Jan Koetsier

3 reacties op "Tot uitbreiding van de KERK":

Pieter op 6 juli 2019 at 06:49

Mooi en aangrijpend verwoord

A3 op 6 juli 2019 at 19:42

Zo confronterend! Ook jaloersmakend als er zo getuigd mag worden van de Volkomen uitkomst,vergrotende het uitzien naar troost bij de ziekte (van je naaste).

Henk-Jan Koetsier op 29 juli 2019 at 13:21

Op zaterdag 27 juli 2019 is onze vriend Henk Schilder overleden en staren wij ook hem na. Wij blijven bedroeft om zijn gemis op deze aarde achter, dankbaar dat hij verlost is van het lijden, lijden mee met zijn zoons (& schoondochters), in Christus verbonden met Henk en die hem voorgingen in:

Zalig zijn de doden, die in den Heere sterven, van nu aan. Ja, zegt de Geest, opdat zij rusten mogen van hun arbeid; en hun werken volgen met hen. [Openb 14 vers 13b]

De achterblijvende familie wensen wij Gods nabijheid en dé Troost(er) toe in het grote gemis.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *